Het is een rustige zondagmiddag als ik door mijn eigen blog heen scroll. Bij elke klik naar de volgende pagina duik ik meer in elkaar. Mijn eigen plekje op het internet waar ik ooit zo trots op was lijkt nu een viering van narcisme en oppervlakkigheid. Waarom zie ik overal mijn eigen hoofd terug? En hoe kan het dat er bijna geen teksten meer op staan? Ik was mijn blog toch begonnen om te schrijven? Mijn muis zweeft boven de ‘delete’ knop. Dit is niet Nikita. Zal ik het gewoon doen?
Ik begon de eerste versie van mijn blog lang voor de tijd van Instagram, influencers en mode bloggers. Ik zat op de middelbare school, was mijn hele leven al bezig met schrijven en wilde daar graag meer mee doen. Daarnaast hield ik me veel bezig met lifestyle, films, muziek en mode en ik zocht een uitlaatklep om mijn mening hierover kwijt te kunnen. Ik ontdekte het platform Blogspot en binnen een paar uur was mijn eigen, eerste echte blog een feit: Living A Fashionable Life was xgeboren. En trots dat ik was!
Er zat geen logica of strategie achter. In tegendeel: ik schreef wanneer ik wilde, wat ik wilde en waarover ik wilde. Foto’s maakte ik zelf met die spiegelreflexcamera die ik, als ik mijn Bambi-oogjes op zette, van mijn vader mocht lenen. Heerlijk vond ik het om mijn fantasie en creativiteit de vrije loop te laten. Ik besteedde dan ook alle tijd die ik had aan mijn blog. Voor school, na school, in de vakanties: uren zat ik achter mijn computer te tikken. Qua inhoud was het vooral belangrijk dat ik er plezier aan beleefde, want niemand anders las mijn stukjes. Toch?
Ik weet nog goed dat ik mijn eerste ‘zakelijke’ e-mail kreeg. Het was van het bedrijf dat Sudocreme produceert (je weet wel, zo’n zalfje voor als kids schrale billetjes hebben maar wat opeens hip is omdat het ook helpt tegen puisten en andere volwassen ongemakken). De vraag in de email? Of een sample wilde ontvangen en hier een stukje over wilde schrijven.
Als ik foto’s van mezelf en mijn ‘outfit’ plaatste werd ik opeens benaderd door verschillende bedrijven.
Als een pauw zo trots was ik. Al gauw volgde er meer van dit soort mailtjes, vooral als ik foto’s van mezelf en mijn ‘outfit’ plaatste (lees: wazige foto’s in ranzige spiegels) werd ik benaderd door verschillende bedrijven. Een paar maanden daarna kreeg ik zelfs mijn eerste uitnodiging voor een pers evenement. Ik sprong een gat in de lucht.
Wat voelde ik me ongemakkelijk, maar tegelijkertijd trots toen ik bij de opening van de super hippe, trendy, pop-up store stond. Ietwat ongemakkelijk liep ik op een groepje super goed geklede meiden af. Ik herkende er een aantal, omdat ik ze al een tijdje volgde: het waren ook bloggers. Ik besloot mijn verlegenheid zoveel mogelijk te onderdrukken en gezellig te kletsen. Stuk voor stuk waren het super aardige meisjes en er werden zelfs nummers uitgewisseld. Toch kon ik het niet helpen met een kleine knoop in mijn maag naar huis te gaan.
(Hieronder een foto van Amsterdam Week waar ik samen met een aantal bloggers gefotografeerd werd. Het gekke is, bijna iedereen op deze foto is iets anders gaan doen).
Ongewild voelde ik me minderwaardig. Deze bloggers werden uitgenodigd voor internationale fashionweeks, kregen dagelijks de duurste en mooiste producten opgestuurd en werden regelmatig door lezers herkend op straat: daar stak mijn tube billen crème toch een beetje grauw bij af. Het was nooit mijn doel geweest om beroemd te worden of enorm veel aandacht met mijn blog te genereren, maar nu ik toch bezig was werd mijn competitieve kant enorm aangewakkerd. Ik wilde graag verder komen. Langzaam maar zeker veranderde de koers van mijn blog.
Ik voelde mijzelf minderwaardig en veranderde de koers van mijn blog.
Het is gewoon een feit, iets wat we vandaag bij de influencers op Instagram ook nog terugzien: in de mode doen foto’s van jezelf en je dagelijkste outfits het enorm goed. We zoeken allemaal inspiratie online en zien graag – naar ons idee – alledaagse mensen waar we ons mee kunnen identificeren. Daarnaast is het voor merken op deze manier makkelijker om met je samen te werken.
Het gebeurde dan ook steeds vaker dat mijn toenmalige vriend en ik dagen inplanden om zogenaamde ‘outfit foto’s’ te maken. Hij was hobby fotograaf en vond het – bless him – geen probleem om te doen. Ook hielp hij me met leuke locaties in Amsterdam uit te zoeken. Hier ben ik hem nog steeds dankbaar voor. Echter werd het steeds moeilijker om het enorm snelle ritme van het internet bij te houden. Neem daarbij mijn irritante perfectionisme en onzekerheid en je hebt een waar recipe for disaster.
Het snelle ritme van het internet in combinatie met perfectionisme en onzekerheid maakte bloggen tot een hel.
We kregen vaak ruzie, omdat ik de foto’s niet goed genoeg vond. Na de ‘shoots’ voelde ik me naar, omdat ik dingen van mezelf terug zag die ik niet mooi vond. Ik wilde ook van die perfecte, nonchalante foto’s die ik op andere blogs zag. Waarom lukte dit bij mij niet? Mijn kledingstijl veranderde hierdoor: ik kocht ineens torenhoge hakken, puur om beter op de foto te staan.
Ik ging door in dit destructieve ritme en plaatste de foto’s die ik net goed genoeg achtte op mijn blog en de bijbehorende social media kanalen. De voldoening die ik ooit kreeg van het bloggen verdween echter naar de achtergrond. Ik zat vast in een ritme waar ik me eigenlijk helemaal niet fijn bij voelde. Tot ik op die bewuste zondagochtend mijn pagina opende.
Als ik door mijn blog scroll is het eerste wat door me heen schiet: “ik zie alleen maar Nikita, maar het is niet de echte Nikita”. Ik zie wel twintig keer mijn eigen hoofd, maar er is niets van mij te zien. Niets van mijn snappy tekstjes, van mijn liefde voor films en muziek, vrijwel niets aan inhoud.
En dan opeens heb ik mijn blog in de online prullenbak gegooid.
Na een uur word ik bijna misselijk van al de oppervlakkige stukjes en besluit ik in een opwelling om alles te verwijderen. En voordat ik het doorheb, met een paar klikken op de klop heb ik ‘Living A Fashionable Life’ in de online prullenbak gegooid. Het voelt als een verlossing en ik voel mezelf enorm opgelucht.
Voordat ik afsluit, dit artikel is niet bedoeld om gal te spuwen of om te laten weten dat ik een hekel heb aan mode bloggers of influencers. In tegendeel: ik heb enorm veel respect en bewondering voor alle vrouwen die hiervan hun werk hebben weten te maken en hun eigen business op kunnen zetten.
Het is enorm belangrijk om bij jezelf te blijven en je niet mee te laten slepen door de maatschappij.
Foto’s maken van jezelf en deze op internet plaatsen wil absoluut niet zeggen dat je een narcist of oppervlakkig bent: ik doe het zelf ook nog met regelmaat. Wat wel heel belangrijk is, of in ieder geval voor mij, is dicht bij jezelf blijven. Wij zijn een generatie die het geluk hebben dat ze zichzelf helemaal kunnen uiten en positioneren zoals we dat zelf willen. Het zou zonde zijn om dit niet optimaal te benutten.
Inmiddels heb ik een nieuwe website. Ik schrijf nu over alles wat ik echt leuk vind en het lukt me weer om mijn passie erin te stoppen. Wie het leest en wat er mee gebeurt is niet belangrijk; het is weer mijn fijne hoekje op het internet geworden. Want een zogeheten blogger blijf ik, in hart en nieren. Wie de schoen past moet hem aantrekken zeggen ze en in mijn geval is dat een fijne sneaker, het liefst lichtjes afgetrapt. Ik kan je vertellen: hij zit als gegoten. Tot de volgende keer.
Ps. Herken je jezelf in dit verhaal? Heb je vragen, tips of dergelijke? Laat het mij dan vooral weten hieronder in de reacties.
